Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Mój Wilson [T] [2/3]
Idź do strony 1, 2 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Mój Wilson [T] [2/3]

Ostrzegam, fik jest trudny i ciężki. Zastanawiałam się przez chwilę czy nie sklasyfikować go jako [+13]. Ale ostatecznie uznałam, że to że tekst jest mocny nie oznacza, że młodsi nie powinni go czytać, więc jest [+0].

autor: pgrabia
czas: 6 sezon, bezpośrednio po odcinku "5 to 9"
źródło: http://www.fanfiction.net/s/5752222/1/My_Wilson

zbetowane przez T.

My Wilson / Mój Wilson

Mój Wilson siedzi na drugim końcu kanapy, o której mówi, że wygląda jak zwymiotowana marchewka. Nie rozumiem w czym problem... kolor robi taką różnicę? Patrzy na mnie, lekko wstawiony ponczem z przyjęcia urodzinowego, z którego właśnie wrócił. Po jego twarzy błąka się zdezorientowany uśmiech gdy się we mnie wpatruje.

- O którą wielką pomyłkę chodzi tym razem? - pyta dowcipnie. Właśnie skończyłem mówić mu, że nie czuję sie dobrze (wielkie wyznanie jak na mnie), ponieważ popełniłem błąd i dopuściłem do tego, że moje uczucia do niej odżyły.

Do niej, czyli do Lisy Cuddy, mojej szefowej, mojej przyjaciółki i mojego aktualnego bólu głowy. Nie bywało zbyt wiele takich. Nie doświadczyłem zbyt wielu związków z kobietami w moim pięćdziesięcioletnim życiu. Tak właściwie to tylko jeden z nich stał się czymś znaczącym. I straciłem ją ponieważ nie umiałem przestać myśleć wyłącznie o sobie i po prostu jej wybaczyć. Chociaż mówiąc prawdę, wciąż uważam, że nie zasłużyła na moje przebaczenie, za to co mi zrobiła. Wciąż żyję z tą bolesną pamiątką i będę z nią żył do dnia swojej śmierci albo tego, w którym odetną mi nogę, cokolwiek stanie się pierwsze. Straciłem Lisę zanim w ogóle mieliśmy szansę zamienić „ja i ona” na „my”. Jeśli należałoby uznać kogoś winnym, to byłbym to ja. To zwykle jestem ja.

Przez ostatnie kilka miesięcy pracowałem bardzo ciężko, żeby odłożyć wszystkie uczucia, które do niej żywię... zawsze żywiłem, z powrotem na półkę, na której będą zbierać kurz jak przez ostatnie dwadzieścia lat, zanim w ogóle pomyślałem, że istnieje choćby najmniejsza szansa, że ja i ona moglibyśmy być razem. Jest szczęśliwa z innym mężczyzną, który może zapewnić jej i jej małej córeczce coś czego w przeszłości ja nigdy nie mogłem - odpowiedzialność, stabilność, zobowiązanie. Ja byłem poślubiony pogardliwej zdzirze, która sprawiała, że nie mogłem być przy Lisie, kiedy mnie potrzebowała. Nie było to możliwe, dopóki nie rozwiodłem się z tą nieszczęsną kochanką - Vicodinem, żeby móc nauczyć się jak być mężczyzną na którego zasługuje kobieta taka jak ona. Nadal nie całkiem jeszcze do tego dotarłem i wątpię by kiedykolwiek udało mi się stać wystarczająco dobrym, ale przebyłem daleką drogę. Szkoda, że jest troszeczkę za późno. Po tym jak w końcu przekonałem się, że muszę o niej zapomnieć i żyć dalej, zdradziłem samego siebie. I teraz potrzebuję swojego najlepszego przyjaciela, żeby pomógł mi wymyślić co z tym zrobić.

Spoglądam na Wilsona, nieco zraniony jego komentarzem. Próbuję pamiętać, że jest pod wpływem i że prawdopodobnie sam sobie zasłużyłem na to stwierdzenie, ale mimo to jestem rozczarowany jego słowami. Waham się. Może nie powinienem kontynuować dopóki całkiem nie wytrzeźwieje? Chociaż naprawdę potrzebuję pogadać z nim teraz. Wiem że stąpam po cienkim lodzie, ale ryzykuję dalej.

- Chodzi o Cuddy - mówię po prostu. Widzę jak zmienia się wyraz jego twarzy. Wymuszony uśmiech zmienia się w niepokój i widzę jak natychmiastowo trzeźwieje.
- Co się stało? - pyta marszcząc swoje krzaczaste brwi, jego czekoladowo-brązowe oczy świdrują mnie teraz wzrokiem.

Wzdycham cicho. Mówienie o swoich uczuciach nigdy nie jest dla mnie proste, ale jest nadzwyczaj trudne gdy chodzi o Lisę Cuddy. Nikt nie wie o tym lepiej niż mój najlepszy przyjaciel, siedzący teraz obok mnie.

- Pozwoliłem sobie dzisiaj za bardzo się zbliżyć - odpowiadam cicho, gapiąc się na plamkę lukru na nieskazitelnie czystej koszuli Wilsona. Jak mu się to udaje po długim dniu pracy? - Wiedziałem, że Cuddy ma kłopoty i chciałem pomóc.
- Masz na myśli firmę ubezpieczeniową? - mój przyjaciel, onkolog, pyta dla pewności - Nie miała tego wszystkiego rozpracowanego i pod kontrolą od samego początku?
- Z trudem, - mówię i opowiadam o tym jak próbowała blefować w rozmowach z głównym negocjatorem drugiej strony i niemal straciła wszystko, wliczając w to swoją pracę, dopóki w ostatniej chwili firma ubezpieczeniowa nie dała jej tego czego chciała. - W pewnym momencie poszła schować się do swojego samochodu, żeby nikt nie mógł zobaczyć jak bardzo w siebie wątpi, jak sama się niszczy. - opowiadałem - nie mogłem się powstrzymać przed pójściem do niej. Wyglądała niemal tak bezradnie jak po stracie Joy. Poszedłem do jej samochodu i posiedziałem z nią chwilę. Nie miałem dla niej żadnych odpowiedzi... po prostu byłem przy niej. Wiem, to było głupie. Teraz znowu nie mogę przestać o niej myśleć.

Wilson westchnął ciężko. To ta sama stara śpiewka, którą słyszał ode mnie już wcześniej. Wiem, że czuje się po części winny tego, że zachęcał mnie do pokazania jej, że chcę zacząć coś poważnego. I dlatego też próbuje pomóc mi pogodzić się z jej stratą od kiedy dowiedziałem się o niej i Lucasie. Wiem, że jest mną zirytowany. Też jestem sobą zirytowany.

- Czy w waszej rozmowie wypłynęło cokolwiek o twoich uczuciach do niej? - pyta mnie - Czy powiedziała cokolwiek, co pozwoliło ci wierzyć, że jest jeszcze cień szansy dla was dwojga?
- Nie - potrząsam głową. - Nie powiedziała, ani nie zrobiła nic co dałoby mi to do zrozumienia. - Odpowiadam - A ja idąc tam nie miałem nic innego na myśli, niż tylko być przy niej jako przyjaciel.
- Nie wiem - uśmiecha się do mnie ze zrozumieniem - czy to w ogóle możliwe, byś kiedykolwiek był w stanie znowu obrać w sercu ten kierunek dla waszej znajomości. - Mówi niemal zadowolony z siebie. Nienawidzę gdy wygląda na zadowolonego z siebie, zwłaszcza wtedy gdy ma rację.
- Więc co według ciebie powinienem zrobić? - Asertywnie domagam się odpowiedzi - Jest także moim szefem, muszę pracować w pobliżu niej codziennie. Co mam zrobić? Skreślić ją jako przyjaciela? Unikać jej jak zarazy z nadzieją, że w jakiś sposób odczyta moje myśli i zrozumie, że robię to dla dobra wszystkich zainteresowanych

Samozadowolenie mojego najlepszego przyjaciela rozprasza się w jakiś sposób, co przynosi mi ulgę. Potrząsa głową.

- Nie, to zdecydowanie nie jest rozwiązanie - mówi mi. Znowu milczy przez jakąś minutę czy dwie rozmyślając nad moim problemem. Rozpoznaję moment, w którym wpada na pomysł na chwilę zanim się odzywa. - Jeżeli nie możesz pozbyć się swoich uczuć w stosunku do niej, to widzę dwa możliwe rozwiązania.

Siedzę cicho czekając aż powie coś więcej o tych dwóch wyjściach, które dostrzega, ale on milczy. Siedzi tam po prostu gapiąc się na mnie wyczekująco, irytując mnie do skraju niemożliwości.

- Więc? - mówię oschle. - Nie jestem telepatą. Będziesz musiał mi powiedzieć co to za pomysły.

Wygląda jakby moje stwierdzenie wyrwało go z zadumy.

- Ah, tak, wybacz - przeprasza. - Cóż, ja to widzę tak. Możesz pójść do niej jutro i powiedzieć jej co czujesz, dokładnie to co przed chwilą powiedziałeś mnie, i żądać od niej jakiejś odpowiedzi, pozytywnej lub negatywnej. Wtedy przynajmniej nie będziesz miał wątpliwości co do jej uczuć, co z kolei powinno ułatwić ci decyzję co zrobić dalej.

Patrzę na niego i wykrzywiam twarz. W ogóle nie podoba mi się ten pomysł. Gadanie z Cuddy o tych sprawach nigdy nic nie rozwiązało. Jeśli już, to stawiało tylko więcej pytań bez odpowiedzi, z którymi trzeba było sobie radzić.

- Mam nadzieję, że twój drugi pomysł jest lepszy od pierwszego, - mówię zirytowany - bo ten jest kompletnie do dupy!

Wilson posyła mi nieśmiałe spojrzenie, które ma zawsze gdy wie, że to co zaraz mi powie spotka się oporem i pogardą.

- Możesz całkowicie zerwać z nią kontakt - mówi. - Rzucić pracę i znaleźć nową gdzieś indziej, gdzie nie będziesz musiał widzieć się z nią codziennie i przypominać sobie o swoich uczuciach.

Gapię się na niego z niedowierzaniem. Czy on słyszał co sam przed chwila powiedział? Miałbym odejść z PPTH i z oddziału, który został stworzony specjalnie dla mnie? Iść szukać pracy cholera wie gdzie? Nie ma zbyt dużego zapotrzebowania w zawodzie na mizantropicznych narkomanów z nienawidzących władzy i głupich regulaminów. Prawdopodobnie skończyłbym w jakimś wiejskim szpitalu gdzieś w Nebrasce lecząc zapalenia stawów i zatrucia piwem albo składając do kupy części ciała po wypadkach z udziałem ciągników, kombajnów lub temu podobnych cholerstw! To by także oznaczało bardzo realną szansę, że będę zmuszony zostawić Wilsona i zacząć nowe życie i nową karierę zupełnie sam. Jeden z moich największych koszmarów zawiera się w tym konkretnym, scenariuszu. Wiem, że nie ma możliwości bym wiódł normalne życie, jako zdrowy i trzeźwy człowiek bez niego. Dopóki on też nie rzuci pracy i nie pojedzie ze mną, nie ma mowy żebym wybrał tę opcję. Porównanie tych dwóch pomysłów sprawia, że pierwszy wydaje się wprost genialny.

- To wszystko co masz? - pytam go z niedowierzaniem - To naprawdę jedyne rozwiązania, które widzisz? Strzelić sobie w serce albo strzelić sobie w głowę? Dzięki, ale chyba poszukam innej opinii.

Wilson wzdycha i kręci głową, rozcierając swój kark. Robi to zawsze gdy jest zirytowany albo straszliwie wkurzony.

- Co jest nie tak w pójściu do Cuddy i pogadaniu z nią? - pyta zezłoszczony. - Potrzebujecie usiąść we dwójkę i porozmawiać o tym co się wydarzyło na konferencji. Ona nadal nie zdaje sobie sprawy z faktu, że to co się tam wydarzyło naprawdę cię zraniło, a ty unikasz rzucenia jej prawdy prosto w oczy, bo to by oznaczało obnażenie swojej duszy i uczynienie się zależnym od tego co ona może ci powiedzieć. Im szybciej wasza dwójka siądzie i porozmawia o tym jak dorośli ludzie, beze mnie i Lucasa jako publiczności, tym szybciej będziesz w stanie ułożyć sobie dalsze życie. Tak właśnie myślę! Spytałeś mnie, a ja ci odpowiedziałem. Przyjmij to albo odrzuć, nic mnie to nie obchodzi. Jestem zmęczony i idę spać.

Wilson wstaje z kanapy i kieruje się w stronę swojej sypialni. Kiedy już prawie wychodzi z pokoju krzyczę za nim.

- Wilson! - odwraca się, słysząc moje wołanie i patrzy na mnie sceptycznie
- Co House? - pyta z nutą rezygnacji w głosie.

Waham się przez moment, na tyle długo by zobaczyć jak zirytowany odkręca się i robi krok. Wtedy mówię szybko.

- Więc jak myślisz, gdzie będzie najlepiej? W szpitalu? Tutaj? Czy na terenie neutralnym?

Mój najlepszy przyjaciel odwraca się do mnie ponownie, patrzy na mnie tym swoim wzrokiem i mówi.

- Nareszcie słuchasz głosu rozsądku! - Podchodzi z powrotem do kanapy i siada na niej. - Myślę, że najlepszy będzie teren neutralny. - Odpowiada. - Miejsce publiczne, ale takie w którym będziecie mogli spokojnie porozmawiać nie obawiając się, że ktoś może was usłyszeć.

* * *

Sobotni poranek. Siedzę na ławce w parku i gapię się na dwie rybitwy walczące o frytkę, którą w nie rzuciłem. Wpycham sobie kilka wspomnianych wcześniej frytek do ust z sadystyczną satysfakcją. Głupie ptaki, myślę. Są niemal tak głupie jak ludzie, gdy dochodzi do podziału majątku. Jest ciepły lutowy dzień. Niebo jest czyste, a powietrze rześkie. Promienie słońca ogrzewają czubek mojej głowy i ramion, a brak wyczuwalnego wiatru sprawia, że jest bardzo przyjemnie, jak na Princeton. Miłe miasto, nie zawsze miła pogoda.

Niecierpliwie patrzę na zegarek, ale fakt faktem, nie jest jeszcze spóźniona, to ja jestem za wcześnie. Cuddy zgodziła się spotkać ze mną sam na sam, żeby porozmawiać. Podejrzewam, że wie, jaki będzie temat rozmowy. Początkowo nie chciała przychodzić sama, ale uległa gdy nalegałem, że to musi być rozmowa w cztery oczy. Patrzę na swoją paczkę frytek i robię coś niewyobrażalnego, rzucam ptakom wszystko co zostało - niemal połowę porcji. Mój żołądek przekręca się z nerwów i po prostu nie byłbym w stanie nic więcej przełknąć. Zastanawiam się, czy będę w stanie zatrzymać te, które udało mi się zjeść. Większa część mnie chce wstać i odkuśtykać stąd jak najdalej, zanim ona przyjedzie i mnie zobaczy. Lepiej pokazać się z nią, niż spojrzeć prawdzie w oczy. Wypieranie się jest tak bardzo łatwiejsze.

- Co próbujesz zrobić? - mówi głos, jej głos, zza moich pleców sprawiając, że serce podskakuje mi do gardła. Obchodzi ławkę na około i siada na drugim jej końcu, zachowując między nami bezpieczną półmetrową pustą przestrzeń. Po jej ślicznej twarzy błądzi delikatny uśmiech. - Chcesz, żeby dostały zawału od całego tego tłuszczu? - kończy.

Mimowolnie posyłam uśmiech w jej kierunku, zdumiewające jak pięknie dziś wygląda. Swobodnie spadające na twarz włosy, ma spięte z tyłu dwoma srebrnymi spinkami. Ma na sobie tylko bardzo delikatny makijaż, o wiele lżejszy niż ten, który widuje w szpitalu. Taka bardziej mi się podoba. Uważam, że za tym całym podkładem i pudrem chowa wiele ze swej urody. Jest seksowniejsza gdy wygląda bardziej naturalnie. Bardzo jej z tym do twarzy. Jej ubrania wyglądają na dobrane przypadkowo. Ma na sobie czerwoną bluzeczkę i ciasne niebieskie dżinsy, które nawet nie starają się chować przede mną jej idealnych kształtów.

Kurcze, człowieku! Mówię do siebie w myślach. Trzymaj się w ryzach! Nie wystawiaj się sam na bolesne uderzenie! Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jest już na to za późno. Szykowałem się na to jeszcze zanim wstałem tego ranka z łóżka.

- Dokładam swoją cegiełkę do walki z ich przerośniętą populacją – żartuję. - Frytki, kolejny wspaniały, humanitarny sposób walki ze szkodnikami.

Potrząsa głową z dezaprobatą, jednak w ten swój rozbawiony sposób. Kolejny fragment zagadki, którą jest Lisa Cuddy. Może to właśnie to najbardziej mnie w niej fascynuje, jest zagadką, której jeszcze nie rozwiązałem.

- Problem z przerośniętą populacją dotyczy gołębi, - mówi - nie rybitw.
- Ups – odpowiadam wzruszając ramionami. – W każdej wojnie są ofiary wśród postronnych.

Cuddy chichota delikatnie, ale jej rozbawienie szybko ginie. Patrzy na mnie tymi niesamowicie brokatowo niebieskimi oczami i widzę w nich smutek. Dla niej jest to tak samo trudne jak dla mnie i z jakiegoś powodu jest to pocieszające. Być może to tylko kolejna sadystyczna strona mojej osobowości. Może moje nieszczęście naprawdę kocha towarzystwo.

- House, nie mam zbyt dużo czasu – mówi delikatnie – Ja, Lucas i Rachel jedziemy dziś po południu do mojej siostry. Jestem tu, o czym chcesz ze mną rozmawiać?

Wolałbym, żeby nie wspominała jego imienia. Tym razem chcę trzymać się tak daleko od niego jak to tylko możliwe. Staram się nie okazać jej, jak bardzo boli mnie gdy wymawia jego imienia.

Wzdycham patrząc na swoje dłonie. Staram się znaleźć właściwe słowa, ale nie udaje mi się. Nie jestem dobry w tego typu rzeczach. Potrzebuję Cyrano de Bergeraca, żeby pomógł mi z tą Roxanne.

- Muszę z tobą porozmawiać o… o mnie i o tobie – mówię jej – zamierzałem powiedzieć „o nas”, ale w ostatniej chwili zdecydowałem się użyć zamiast tego sformułowania „o mnie i o tobie”. Nie ma żadnych „nas”, o których moglibyśmy rozmawiać.

- Co z tobą i ze mną? - pyta. Spoglądam na jej twarz, żeby sprawdzić czy żartuje sobie ze mnie. Widzę tylko rezygnację.

Wzruszam ramionami i znowu odwracam od niej wzrok. Po prostu nie jestem w stanie zmusić się by patrzeć na nią i mówić w tym samym czasie.

- Nigdy porządnie nie porozmawialiśmy o tym co sie stało... na konferencji medycznej - mówię, starając się ukryć przed nią jak wielką odczuwam obawę.
- Oczywiście, że rozmawialiśmy - spiera się Cuddy - Usiedliśmy tam przy stole i... rozmawialiśmy.

Zmuszam się by na nią spojrzeć.

- Lisa, - mówię poważnie - Ja, ty, Lucas i Wilson siedzieliśmy dookoła tego stołu, ale o niczym nie rozmawialiśmy. To było nazbyt niezręcznie i w zbyt dużym gronie. Musimy o tym pomówić na osobności, tylko nas dwoje, bez przysłuchujących się ludzi, których chcielibyśmy uspokoić lub którym zaimponować.

Przez długi czas patrzy na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Mruga, a potem mówi.

- Myślałam, że jest w porządku. Że wszystko co jest do powiedzenia, zostało powiedziane. Dlaczego znowu wyciągasz to wszystko?

Biorę głęboki oddech.

- Raczej nie jestem w tym dobry, ale nadal uważam, że zostało dużo do powiedzenia.

Teraz ona zaczyna sprawiać wrażenie zirytowanej i przybiera pozycję obronną. Wiem, że to nie jest dobry znak, ale teraz nie mogę już zawrócić.

- Może ty masz dużo do powiedzenia, - mówi przewiercając mnie spojrzeniem - ale ja już powiedziałam, co miałam do powiedzenia. I myślę, że wyraziłam się jasno. Nie ma żadnych „nas”. Nigdy nie było i nigdy nie będzie.

Dobra, myślę, to bolało. Mam ochotę powiedzieć „No tak, masz rację, wybacz, że marnuję twój czas”, ale powstrzymuję się. Nie mogę tego już dłużej unikać, z nadzieją, że sytuacja sama się rozwiąże... bo tak się nie stanie. Jeżeli ona nie chce mówić, to będzie słuchać. Przyszedłem tu, żeby się z tym zmierzyć i nie odejdę dopóki tego nie zrobię.

- Ja wciąż mam coś do powiedzenia - mówię lekko zirytowany. Co ona sobie myśli? Że ta sprawa jest wyjaśniona tylko dlatego, że ona tak twierdzi, a to co ja myślę i czuję nie ma znaczenia? - Muszę to powiedzieć, a ty będziesz słuchać. A kiedy już skończę, będziesz mogła wysłać mnie do diabła i odejść, ale najpierw mnie wysłuchasz.

Patrzy na mnie ze zdumieniem. Minęło sporo czasu od kiedy ostatnio broniłem się sam w ten sposób i nie ma pojęcia jak na to zareagować. Cisza jest zdecydowanie dobra. Może się zamknąć i słuchać!

Mój gniew daje mi odwagę, by spojrzeć jej w oczy i nie odwracać wzroku.

- Powiedziałem ci w czasie tańca co naprawdę do ciebie czuję... wiesz jak niesamowicie trudno jest mi to robić. Ale ty po prostu wyszłaś zostawiając mnie tam stojącego na środku jak idiota. Czułem się jakby ktoś przed chwilą potrącił mnie przyczepą. Następnego dnia próbowałem pokazać ci jak bardzo poważnie podchodzę do swojej przemiany i zaoferowałem się, że popilnuję Rachel, żebyś mogła wziąć udział w odczycie, ale zamiast być ze mną szczera na temat swojego związku z Lucasem, okłamywałaś mnie aż do momentu gdy znalazłem go w twoim pokoju. Postawiłaś sprawę jasno dopiero kiedy złapałem cię za rękę na gorącym uczynku. Czułem się nie tylko jak największy głupek świata, ale poczułem, że moje... serce... - głos więźnie mi w gardle. Nie potrafię wypowiedzieć tych słów, więc przechodzę dalej. - A potem posypujesz moje rany solą, nalegając bym usiadł z nim w tej cholernej restauracji i słuchał jak on papla o jednym z najbardziej bolesnych i poniżających momentów w moim życiu, o którym najwyraźniej bez skrupułów opowiedziałaś mu w szczegółach. Lisa, ja wiem, że to było psychotyczne urojenie, ale dla mnie to było więcej niż tylko sen, o tym, że się kochamy. To było prawdziwe. Te wszystkie emocje, te wszystkie zażyłości. I musiałem siedzieć tam i słuchać jak ze mnie drwi! Myślisz, że to było zabawne? Miałaś ubaw poniżając mnie w ten sposób?

Przerywam by złapać oddech, zadziwiony, że znalazłem w sobie odwagę by powiedzieć tak wiele. Wykorzystuje to jako okazję by zaprotestować.

- House, nigdy nie myślałam o tym, jak o czymś z czego można żartować. I nie sądziłam, że Lucas wyciągnie przy tobie to co mu powiedziałam, a potem…
- Ale to zrobił – naciskam, przerywając jej. Jeszcze nie nadszedł czas na dyskusje. Wzdycham ciężko próbując zebrać myśli, zanim znowu zacznie mówić. – Nigdy nie przestało mi na tobie zależeć. Nigdy od tej nocy, którą spędziliśmy razem w Michigan. Nigdy o niej nie wspomniałem, kiedy mnie zatrudniłaś, bo domyślałem się, że dla ciebie to zamierzchła historia i że byłaś zbyt wkurzona, by w ogóle wracać do tego myślami. Zakopałem to. Spotkałem Stacy i starałem się zapomnieć o tobie i skupić na niej. Potem nasz związek rozpadł się i spłonął, nie było mowy, bym miał próbować odkopać te uczucia i dać sobie z nimi radę. A zanim byłbym do tego zdolny stałem się niereformowalnym narkomanem i straciłem kontrolę nad swoim pokręconym życiem. Wiedziałem, że nie ma mowy bym w takim stanie zasługiwał na ciebie, więc trzymałem wszystkie żywione do ciebie uczucia głęboko zakopane.

- Potem, spieprzyłem z Wilsonem i z Amber… - przerywam na chwilę, czuję się przeładowany emocjami. Nadal wyczuwam wokół siebie tamto otoczenie: wypadek autobusu, śmierć Amber i to obrzydzenie, które widziałem na twarzy Wilsona, gdy wybudziłem się ze śpiączki, a on patrzył na mnie przez szklane drzwi. Zmuszam się, by mówić dalej – Potem wybudziłem się ze śpiączki – kontynuuję, czując się teraz chory psychicznie – I zobaczyłem ciebie przy moim łóżku… wtedy coś we mnie zaskoczyło. Te uczucia uwolniły się i zacząłem myśleć, że być może ty też coś do mnie czujesz… że może jest szansa. Nadal byłem uzależniony. Byłem przerażony tym, że znowu mogę zostać zraniony, więc próbowałem się wypierać tego uczucia, bo tak było bezpieczniej… ale Wilson nie przestawał mnie dopingować do zbliżenia się do ciebie i w końcu uległem… dałem sobie nadzieję. Ty także nie do końca wyglądałaś jakbyś miała wiele przeciwko moim zalotom. Kiedy zaufałaś mi przy swojej kuracji na płodność… kiedy to się nie udało, a ty pozwoliłaś mi się pocieszyć… kiedy twoje nadzieje na macierzyństwo z Joy spełzły na niczym… i ten pocałunek.

- Tak – mówi chłodno Cuddy, ale wyczuwam w jej głosie cień bólu. – Ten pocałunek… po którym wyszedłeś bez słowa, dokładnie tak samo jak dwadzieścia lat wcześniej. Niby co miałam z tym zrobić, House? Kto wtedy czuł się jak głupek? Ja - oto kto. To przypomniało mi dlaczego nie mogłam iść za głosem serca i posłuchać uczuć, które żywię… żywiłam. Ponieważ nie mogłam ci ufać, że będziesz przy mnie gdy będę cię potrzebowała… nigdy nie mogłam.

Chciałbym by zrozumiała, że nadal żałuję tego, że wyszedłem od niej tamtego wieczoru. Potrzebuję by zrozumiała, że byłem przerażony tym jak głębokie są moje uczucia i bałem się, że cokolwiek stałoby się gdybym został. Na końcu i tak skończyłoby się obustronnym cierpieniem. Ale nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, by wyrazić to wszystko.

- Przepraszam – szepczę zawstydzony. Ona naprawdę nie ma pojęcia jak bardzo jest mi przykro z tego powodu – Ja… bałem się zaczynać coś, czego nie byłbym w stanie skończyć. Nie chciałem cię znowu rozczarować, ani siebie. Myślałem, że jasno dałem ci do zrozumienia ile ten pocałunek dla mnie znaczył… najwyraźniej jednak nie. Potem wszystko zaczęło się rozpadać. Straciłem głowę… Wiedziałem, że nie jestem ciebie wart… To co pozwalało mi przetrwać w Mayfield to nadzieja, że jeśli to wszystko się uda, to może… mógłbym się stać, tym kogo potrzebujesz. Było już za późno, wiem o tym. Ale po prostu nie mogłem się poddać.

Rzucam okiem na jej twarz. Wpatruje się we mnie z zaciśniętymi wargami i kamiennym obliczem, ale jej oczy są zamglone. Gdzieś tam w środku dotknęło ją to co powiedziałem. Chciałbym, żeby to wystarczyło, ale nie wierzę w to. Mam serce w przełyku… nie, tak właściwie to nieprawda. Znajduje się gdzieś w moim rękawie, ale nie sądzę by ona to dostrzegała.

- Dlaczego nie? – pyta szorstko – Co jeszcze muszę powiedzieć? Dlaczego nie możesz po prostu zostawić mnie w spokoju?

Opuszczam wzrok. Wiem, że jedyna odpowiedź na jej pytanie to ta, która koniec końców zrani mnie najbardziej, jeśli jej powiem. Muszę jej powiedzieć. Wszystko skończy się… lub zacznie… dzisiaj.

Przełykam ślinę, podnoszę głowę I spoglądam jej głęboko w oczy. Oczy, które oczarowują mnie za każdym razem, gdy je widzę. Nie wiem jak i gdzie, ale odnajduje mój głos.

- Ponieważ… jestem w tobie zakochany.

Moje słowa wiszą w powietrzu między nami. Moja dusza leży naga tuż przed nią. Cokolwiek teraz powie lub zrobi, wpłynie to na resztę mojego życia. Cuddy po prostu wpatruje się we mnie, jej twarz nie wyraża absolutnie nic, ale dostrzegam pojedyncze drgnienie, maleńki ruch w kąciku jej oka. I to ją zdradza. Nie jest zupełnie obojętna na moje słowa. Nie wiem jaka jest jej reakcja, więc czekam aż coś powie, ale to zdaje się trwać tysiąc lat. Proszę, Lisa, myślę zdesperowany. Proszę, powiedz coś! Ja muszę wiedzieć!

Moje następne działanie jest spontaniczne, głupie. Przysuwam się do niej, łapię ją, przyciągam do siebie i przyciskam swoje usta do jej warg. Całuję ją delikatnie lecz namiętnie. Wiem, że to może być ostatni pocałunek jaki kiedykolwiek z nią dzielę i chcę by poczuła jak bardzo ją kocham! Początkowo opiera mi się, ale to trwa tylko chwilę, zanim rozluźnia się w moich ramionach, a jej usta miękną i zaczynają szukać moich. Dotykam swoim językiem jej wargi, a ona otwiera dla mnie swoje usta. Wciskam swój język do jej gardła, słyszę cichy jęk i czuję jak jej język zaczyna tańczyć razem z moim. Teraz całuję ją mocniej, bardziej żarliwie, z większym pożądaniem.

Nagle odpycha mnie od siebie i zanim zdążam jakkolwiek zareagować otwartą dłonią mocno uderza mnie w twarz. Złapała mnie tak nieprzygotowanego, że nawet nie poczułem jej dotyku. Na jej twarzy widzę wymalowany gniew.

- Idź do diabła – mówi ozięble.

Gapię się na nią po prostu. Wyobrażam sobie, że źle ją usłyszałem… ale to nieprawda. Przed chwilą mnie całowała, oddawała moją namiętność, wiem to. Nie wyobrażałem sobie tego! Nie ma żadnych wątpliwości, że miała na myśli te trzy słowa. Czuję, że wszechświat wokół mnie zaczyna się rozpadać. Więc to tak czuje się umierający człowiek, myślę.

Lisa odwraca się i odchodzi tak szybko jak tylko jej stopy potrafią się poruszać… I zabiera ze sobą moje serce. Obserwuję jak dociera do swojego samochodu zaparkowanego na ulicy i siada na miejsce pasażera. Dopiero wtedy dostrzegam, że mimo wszystko nie przyjechała sama. Patrzę jak on pochyla się i całuje ją w policzek. Odwraca od niego głowę i patrzy przez okno. Samochód odjeżdża razem z moim życiem.

Siedzę tam i nie jestem w stanie myśleć ani się poruszać. Jestem całkowicie pusty w środku. Nie zwracam uwagi na to ile mija czasu, gdy ja po prostu tam siedzę, jak głaz. Czas nie ma teraz żadnego znaczenia. W grobie czas się nie liczy.

W końcu podnoszę się i wyciągam swój telefon. Nieobecny przyciskam dwa guziki. Jak automat podnoszę słuchawkę do ucha. Nie słyszę sygnału.

Mój najlepszy przyjaciel odbiera prostym:
- Tak?
- Skończyłem – mówię mu i jestem zaskoczony brzmieniem mojego własnego głosu – idę się przejść.

Mój Wilson pyta czy ze mną wszystko w porządku, nalega że po mnie przyjedzie i mówi bym czekał na miejscu. Rozłączam się.

Nie wiem dokąd idę ani czy będę wiedział, że tam dotarłem. Moja laska i ja po prostu zaczynamy kuśtykać bez celu. To dokąd idę, naprawdę nie ma znaczenia. Po prostu jest mi wszystko jedno.

Ostatnio zmieniony przez orco dnia Czw 22:03, 01 Kwi 2010, w całości zmieniany 1 raz

Autor postu otrzymał pochwałę.

_________________
"To change the world, start with one step
however small, first step is hardest of all"
strony internetowe

Wysłany: Pon 10:05, 22 Mar 2010

orco

Dołączył: 17 Wrz 2009
Pochwał: 28

Posty: 638