Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Listy [3/?] [NZ]
Idź do strony 1, 2 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Listy [3/?] [NZ]

Ja chyba potrzebuje takiej odskoczni od dramatu w postaci komedii Naprawdę - świat niewidziany prowokuje mnie do pisania dwóch rzeczy na raz. Jak zwykle ^^.
Dedykowane Sarusi, która kiedyś stwierdziła, że lubi kiedy piszę coś niedramatycznego

Odc. 1

Wiecie co? To wszystko wina Alex. Naprawdę. Gdyby nie ona, nie byłoby tego całego zamieszania.

*
Na studiach dzieliłyśmy pokój w akademiku. Niemal od razu się zaprzyjaźniłyśmy – a prawie każdy, kto patrzył na tę przyjaźń z boku, twierdził, że ona nie ma prawa istnieć. To był układ idealny – ja, rozważna i oddana nauce, stopowałam ją zawsze, kiedy jej odbijało; ściągałam na ziemię. Ona, całkowicie wyluzowana i szalona, wyciągała mnie z pokoju i sprawiała, że przestawałam być tak oddana zasadom.
Ziemia pękła na pół, a w niebie dziura – Alex na pewno miała w tym swój udział - jak we wszystkim co zwariowane i nieprawdopodobne.
Większość ludzi wyrabiała sobie zdanie o niej już na pierwszy rzut oka – niewysoka, z włosami przefarbowanymi na granatowo, kolczykiem w nosie i nieodłącznymi pałeczkami od perkusji wetkniętymi za pasek od spodni. Nie robiła najlepszego wrażenia na profesorach.

*
Tak więc, skoro już mniej więcej wiecie, kim jest Alex, mogę przejść do tej części historii, zwanej początkiem. Otóż, jak już wspomniałam, wszystko to stało się przez Alex. No, nie do końca… Ale tej wersji będziemy się trzymać.
Wszystko zaczyna się na pewnej imprezie sprzed dwudziestu lat i czterech miesięcy. Oczywiście, nie miałam zamiaru na nią iść – następnego dnia miał być bardzo ważny wykład, na który nie chciałam zaspać, ani przyjść całkowicie nieprzytomna – ale przekonały mnie dwie rzeczy. Po pierwsze – Alex. Po drugie, na imprezie miał być nie kto inny, jak Greg House. Żywa legenda uczelni. A ja miałam do niego kilka pytań – natury medycznej, rzecz jasna.
Jak można się domyślić, koniec końców wcale mu ich nie zadałam. Jeśli chodzi o ścisłość – w ogóle wtedy nie rozmawialiśmy. No, przynajmniej ja i on. Bo Alex nie miała problemów z zagadaniem do niego… Oczywiście, jak większość kobiet, stwierdziła, że jest aroganckim dupkiem, ale powiedziała też – również jak większość kobiet – że ma w sobie coś… czego nie można określić.
Tego samego wieczoru sporządziliśmy Listy. Zastrzegam, że był to pomysł Alex. Ona mnie do tego namówiła – nie, nie byłam trzeźwa, co z pewnością mnie tłumaczy – chociaż, nie powiem, przypadło mi to do gustu. Tak samo jak House’owi. Owszem, on też miał w tym swój udział…

*
Tak więc, po kilku(nastu) drinkach, zasiedliśmy do spisywania List. Pod łóżkiem znalazłam blok z kolorowymi kartkami. W związku z tym, że – jak ustaliliśmy – miałam najładniejszy charakter pisma, dostałam niewdzięczne zadanie utrwalenia naszych pomysłów na papierze.
A te pomysły – czego tam nie było! Na nasze usprawiedliwienie – ponownie – mam tylko odurzenie alkoholowe. Mimo to trzeba było być nami, żeby wpaść na takie rzeczy…

*
Oczywiście, obiecaliśmy sobie, że po dwudziestu latach – które daliśmy sobie na spełnienie wszystkich punktów List – spotkamy się i porównamy rezultaty.
Ja i House najpierw się tym nie przejmowaliśmy, a potem, najzwyczajniej w świecie, puściliśmy to w niepamięć.
Najwyraźniej tylko my. O czym przekonaliśmy się pewnego dość ciepłego, kwietniowego dnia.

*
Pracowałam właśnie nad przekonaniem nowego sponsora do przekazania szpitalowi większej sumy pieniędzy. Jak zwykle opracowywałam argumenty, spisywałam wszystkie „za” i „przeciw”, by później móc mu wszystko dokładnie przedstawić.
Nie dane mi było dokończyć, bowiem pracę przerwało gwałtowne wtargnięcie do mojego gabinetu osoby, która przypominała tornado. Sposobem bycia rzecz jasna, nie wyglądem.
Burza czarnych loków okalała twarz mojej dawnej najlepszej przyjaciółki. Zmieniło się w niej wszystko, prócz tej twarzy – zniknęły kolczyk w nosie, ekstrawagancka fryzura i pałeczki od perkusji. Ubrana w elegancki kostium i szpilki Alex, podbiegła do mnie i mocno uściskała.
– Lisa! Sto lat się nie widziałyśmy!
Z kompletnym brakiem zrozumienia odwzajemniłam uścisk. Dopiero czując woń perfum, których używała niezmiennie przez całe życie, poznałam tę kobietę.
– Alex – powiedziałam zaskoczona.
– No, no, kochana, widzę, że świetnie się tu urządziłaś. Wspaniały ten twój szpital.
– Dziękuję. A… Mogę wiedzieć, co tu robisz?
– Nie pamiętasz? – spytała zdziwiona.
Zdezorientowana, pokręciłam głową.
– Listy, Liso. Listy. Mieliśmy się spotkać.
Dopiero wtedy zaczęło coś mi świtać.
– Chcesz powiedzieć, że wypełniłaś swoją Listę? – upewniłam się.
– Dokładnie, moja droga. Ależ się przy tym namęczyłam… szczególnie przy zdobyciu Mount Everestu w różowym kombinezonie w kaczuszki. Wiesz, jak ciężko było taki dostać? Dopiero kiedy zamówiłam go u krawcowej…
– Gratuluję – przerwałam jej, nauczona doświadczeniem. Jeśli dostatecznie wcześnie nie zastopowałeś Alex, mogła gadać godzinami.
– No, a twoja Lista? – zapytała zaciekawiona.
– Moja? W stanie zawieszenia…
– Nic nie zrobiłaś, prawda?
– House też nie – powiedziałam, na swoją obronę.
– Skąd wiesz? Czekaj… Czyżbym miała rację? Pobraliście się?
– Nie! – zaprotestowałam, przypominając sobie niedorzeczne insynuacje przyjaciółki, jakobym była śmiertelnie zakochana w Gregu – z wzajemnością. – Pracuje u mnie.
– Och… – mruknęła wyraźnie zawiedziona. Po chwili jednak rozchmurzyła się. – Ale nic straconego! Jeszcze nie jest za późno.
– Na Listę czy na Grega?
– Na jedno i drugie – oznajmiła.
Oczywiście, w tym – jakże nieodpowiednim – momencie drzwi się otworzyły, ukazując nikogo innego, jak House’a.
– Co przegapiłem? – spytał, widząc Alex. – Organizujesz orgię i ja nic o tym nie wiem?
– Zaproszenie nie dotarło? – zdziwiłam się teatralnie.
Uśmiechnął się półgębkiem.
– Być może znajduje się w tej stercie poczty pod– No patrz, nie wiesz, że listy wysyła się po to, żeby ktoś je przeczytał?
– Nie przeszkadzajcie sobie – parsknęła Alex. Oboje natychmiast spojrzeliśmy w jej stronę.
– Ja cię skądś znam – oznajmił podejrzliwie House.
– Nie wątpię – prychnęła.
– Oświeć mnie.
– Czy słowo „Lista” coś ci mówi?
Jego mina zdecydowanie nie wyrażała szczęścia ani zachwytu.
Prawdopodobnie myśleliśmy o tym samym.
cdn.

Ostatnio zmieniony przez scribo dnia Wto 20:29, 01 Wrz 2009, w całości zmieniany 2 razy

_________________
"Może wariaci to tacy ludzie, którzy wszystko widzą tak, jak jest, tylko udało im się znaleźć sposób, żeby z tym żyć."

W. Wharton "Ptasiek"

Wysłany: Sob 20:57, 22 Sie 2009

scribo
Kochanka klawiatury

Dołączył: 25 Lut 2009
Pochwał: 12

Posty: 748