Dr House - House M.D. :: Zobacz temat - Długa droga do domu [u]

Długa droga do domu [u]
Idź do strony 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Długa droga do domu [u]

Fik zaczyna sie tam gdzie kończy sie 5x24 Dedykuje wszystkim smutającym sie huddzinom.

Cześc pierwsza : Noc duszy

„....Noc duchowa jest to oczyszczenie,
które przychodzi na ciebie prosto z Nieba.
Będziesz więcej cierpieć aniżeli ktoś bliski śmierci.
Pamiętaj, że taki stan ma przygotować twą duszę
na niebiańskie zaślubiny, pamiętaj,
że w twojej duszy lśni słońce,
chociaż nie jawi ci się nic innego jak gęste ciemności....”

Drzwi otworzyły się gwałtownie, rzucając na zmęczoną twarz mężczyzny wiązkę ostrego światła. Odruchowo podniósł dłoń i przysłonił oczy, chroniąc się przed chwilowym oślepieniem. Był to jedyny gest na jaki jeszcze była w stanie się zdobyć. Wyniszczone ciało, wstrząsane nieustającymi torsjami, przeszywane dreszczami jak tysiącem wolt, powoli odmawiało mu posłuszeństwa. Wciśnięte bezwładnie w kąt pryczy, odcięte od resztek świadomości, która skupiała się tylko na przetrwaniu, było dla niego czymś obcym. Jakby do tej pory go nie znał. Czasem miał wrażenie, że wcale nie należy do niego. Czasem, kiedy dwaj sanitariusze przyciskali je do łóżka, podając kolejna dawkę środkauspokajającego, on stał w drugim kącie pomieszczenia i patrzył ze spokojem jak powoli, systematycznie jego ciało umiera.

Kiedy źrenicy przyzwyczaiły się do nagłej zmiany oświetlenia, zobaczył ją. Stała w drzwiach, jakby ciągle wahając się czy ma przekroczyć próg. Nie miało jej tu być. Jeszcze przez co najmniej dwa tygodnie. Pierwsze widzenie miało być po miesiącu… Co ona tu robi? Otrzeźwiał gwałtownie jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. Nie chciał żeby go widziała. Nie teraz… nie w takim stanie. Podniósł się nieco i oparł głowę na łokciu.

- Cuddy. – Cichy szept wydobył się z jego zaschniętego gardła. Mieszanina wstydu i zażenowania zlała się z gwałtownym przypływem radości. Była piękniejsza niż ją sobie zapamiętał i utrwalił pod powiekami, przywołując ten obraz w najtrudniejszych chwilach. Obiecała mu, że wszystko będzie dobrze. Kiedy miał wsiadać do samochodu, ścisnęła mocno jego dłoń i wyszeptała mu te słowa do ucha. Złapał się tych słów, jak człowiek spadający w przepaść ostatniej deski ratunku. Idąc tu musiał w coś wierzyć.

- Jestem. – Głos kobiety spłynął na jego dusze i rozlał się jak balsam, kojąc i oczyszczając wszystkie, popękane jak rozbita szyba miejsca.

Kobieta przeszła przez pokój i usiadła miękko na łóżku. Milczał. Nie chciał nic mówić. Bo co miąłby jej powiedzieć? O tym jak godzinami wpatrywał się w dno muszli klozetowej, tracąc rachubę miedzy kolejnymi napadami torsji? Jak płakał jak dziecko i wył z bólu, kiedy trzeciego dnia w trakcie napadu drgawek wyłamał sobie palce? A może o tym jak tracąc kontakt z rzeczywistością, rzucił się na sanitariuszy i w przypływie szaleństwa jednemu z nich podbił oko? Jeśli są jakieś granice pogardy wobec siebie, on dawno już je przekroczył. Jak zatem ona miała by nim nie gardzić?

Poczuł ciepły dotyk jej dłoni na policzku. To tez zapamiętał. Tyle wiedział na pewno. Tylko przez kilka godzin był przekonany, że zostanie mu więcej. Wtedy, kiedy obudził się rano i czuł jej wargi na swoich ustach. Kiedy był przekonany, że w pokoju nadal ulatnia się jej delikatny eteryczny zapach. Zmysłowy. Erotyczny. Zapach seksu. Potem zabrano mu wszystko. Był tylko pewny dotyku jej dłoni na policzku.
Otworzył oczy. Nagle ciałem mężczyzny przeszedł gwałtowny dreszcz, a na twarzy pojawił się wyraz obrzydzenia. Patrzył teraz w znienawidzone zielone, pełne arogancji i kpiny oczy. Oczy Amber Volakins. Jej twarz wykrzywiona ironicznym uśmiechem przybliżała się do jego twarzy coraz bardziej, aż w końcu zatrzymała się o kilka centymetrów od niego.

- Naprawdę myślałeś, że do ciebie przyjdzie? – Pytanie zawisło nad głuchą ciszą nie doczekawszy się odpowiedzi.

***

Mężczyzna podniósł się powoli i usiadł na łóżku. Sięgnął pod materac i wymacał ostatnią, cudem zdobytą pigułkę. Przełamał ja na pół i włożył cześć pod język rozkoszując się gorzkim smakiem i poczuciem ogarniającej błogości rozlewającym się po całym ciele. Drugą połowę wyrzucił do zlewu. Niespiesznie, z grymasem bólu na twarzy ściągnął prześcieradło i rzucił na podłogę. Usiadł obok niego i powoli zaczął zwijać biały materiał. Kiedy skończył nad Mainfield zachodziło słonce.

Ostatnio zmieniony przez T. dnia Pon 20:39, 25 Maj 2009, w całości zmieniany 12 razy

_________________

Wysłany: Wto 14:22, 12 Maj 2009

T.
Mecenas Timon

Dołączył: 19 Gru 2008
Pochwał: 37

Posty: 2458