Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Ewenement [11/11] [Z]
Idź do strony 1, 2, 3, 4, 5 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Ewenement [11/11] [Z]

Tak, ja sobie zdaję sprawę, że znów to robię - piszę kilka rzeczy jednocześnie. Ale wen nie wybiera - po prostu musiałam :D Pomysł był od paru miesiećy, tylko nie wiedziałam jak to napisać...
I żeby nie było żadnych wątpliwości: to JEST Huddy.

Odc. 1

Ktoś umarł, ktoś się urodził. Ktoś świętuje, ktoś rozpacza. Ktoś się śmieje, ktoś płacze. Życie zatacza kręgi.
Gdyby miała na to czas, z pewnością by o tym pomyślała. Czasu nie miała więc siłą rzeczy nie mogła o tym myśleć. Ba! Nawet całe życie nie przeleciało jej przed oczami jak jakiś stary film, klatka po klatce.
Szczerze mówiąc zdążyła pomyśleć tylko jedno: „House! To na pewno twoja wina!”
Nie są to standardowe myśli osoby, w którą ma właśnie uderzyć rozpędzony samochód, prowadzony – czy raczej już nie – przez pijanego/śpiącego kierowcę. Niemniej, standardem nie jest również przeżycie czegoś takiego.
Została popchnięta. Czy raczej wypchnięta. Doprawdy, nieważne. Po prostu w jednej chwili ze strachem patrzyła na światła zbliżającego się samochodu a w następnej została przyduszona do ziemi przez Mężczyznę W Brązowym Płaszczu. Okazało się, że miał niezły refleks. Udało mu się ją uratować i samemu wyjść z tego bez szwanku.
A przynajmniej tak z początku myśleli. Przestali, gdy Mężczyzna W Brązowym Płaszczu był do tej ziemi przyduszany, a ona leżała na nim.
Moment, nie! Ona przyduszała do ziemi… siebie samą! Co do cholery?!
Mężczyzna W Brązowym Płaszczu chyba zrozumiał, że sytuacja do codziennych nie należy, szczególnie, gdy ona się z niego podniosła i podciągnęła go do góry. W świetle latarni ulicznej, w złych ciałach stała dwójka ludzi. Mężczyzna i kobieta. Oboje patrzyli na siebie w szoku.
– Co… – zaczęła i urwała, rozpoznawszy głos, którym sama teraz mówiła. – WILSON?!
– Wystarczyłoby dziękuję – odpowiedział, patrząc na nią w szoku. Na nią…? Na siebie? Nieważne. – Wyglądasz jak ja Cuddy.
– A ty zaraz połamiesz mi obcasy – jęknęła.
Dalej na siebie patrzyli. W szoku, nie rozumiejąc powagi sytuacji, zajmując umysł mało znaczącymi, wręcz nieistotnymi drobiazgami i szczegółami, żeby tylko nie myśleć o tym co tak właściwie się stało. Bo właściwie… to co się stało?

*
Chodziła nerwowo po swojej kuchni czekając aż woda się zagotuje. W między czasie patrzyła nerwowo na siebie… Na Wilsona siedzącego przy stole. Mężczyzna… Hmm… Powiedzmy po prostu, że patrzył w jeden punkt.
– To co zrobimy? – spytał po chwili.
– Może najpierw ustalmy co właściwie się stało?
– Noo… Zobaczyłem Cię na ulicy kiedy jechał na ciebie tamten samochód. Przewróciłem cię na pobocze i on przejechał obok, a po chwili… Byłem w twoim ciele, przygniatany przez samego siebie. Swoją drogą, nie wiedziałem, ze jestem taki ciężki.
Prychnęła.
– No to… Może zrobimy to samo, żeby to odwrócić? – dodał po chwili James, jakby w olśnieniu.
– Chcesz się rzucać pod samochody? Może jeszcze biegać po mieście i szukać tamtego samego kierowcy, odczekać rok i w tym samym miejscu i tym samym czasie odegrać tą scenę? – zasugerowała ze złośliwym uśmiechem. Spędzała z House’m zbyt dużo czasu. Niemniej zdawała sobie sprawę, że Wilson nie myśli w tej chwili zbyt jasno.
– Ja przynajmniej coś wymyśliłem – oświadczył obrażonym tonem.
Obrzuciła go miażdżącym spojrzeniem – o dość obniżonym standardzie, w końcu miała do dyspozycji jedynie cieplutkie, brązowe oczy Jamesa.
– Między wymyśleniem CZEGOŚ, a wymyśleniem czegoś MĄDREGO jest jednak pewna różnica – zauważyła.
Mężczyzna prychnął. Po chwili jednak cos przyszło mu do głowy.
– Ale…
– Co ale?
– Bo ty… no wiesz… Ja…
– Wykrztuś to z siebie – warknęła zirytowana.
Na twarzy Wilsona (czy raczej Cuddy) zaczęły wykwitać czerwone plamy.
– Bo jak ja mam się umyć i ubierać i w ogóle?! – wybuchnął w końcu.
Cuddy osłupiała. Dopiero po chwili dotarło do niej o co mu chodziło. Poczuła, że też się rumieni.
– Nie! Nie waż się Wilson!
– No ale przecież muszę się myć, prawda? I nie mogę ciągle chodzić w tym samym… A jeśli tak zostanie na stałe? Musimy zacząć się przyzwyczajać – oświadczył autorytatywnym tonem.
– Tak NIE zostanie, a ty NIE możesz na mnie patrzeć ani dotykać! – zaprotestowała z pewnością – której wcale nie czuła – w głosie.
– To co proponujesz?
– Nie wiem… Zawiązuj sobie oczy? I pamiętaj, że mogę cię wykastrować – zastrzegła na wszelki wypadek.
Otworzył szerzej oczy.
– Nie zrobiłabyś tego…
Rzuciła mu spojrzenie, mówiące „a jak sądzisz?”
Odetchnęła głębiej.
– Przepraszam. Zaczęłam panikować.
– Nic się nie stało – mruknął Wilson, czując się jak zaszczuty szczeniak.
– No tak… Ale pozostaje problem z tym co dalej? Musimy udawać, że nic się nie zmieniło. No wiesz raczej wątpię, żeby ktokolwiek uwierzył, że zamieniliśmy się ciałami…
– Tak, oczywiście masz rację – zgodził się onkolog. Po chwili jednak jęknąl z przerażeniem.
– Co? – zapytała zaskoczona Cuddy.
– House – odparł w odpowiedzi.
Rany, czemu wcześniej o tym nie pomyślała?!
– O cholera – mruknęła.
– Przecież on od razu zauważy zmianę charakterów.
– Oficjalna wersja?
– Zakład?
– Nie pójdzie na to. Przeszczep mózgu?
– Żartujesz sobie?
– Bardziej prawdopodobne niż zakład.
– Spróbuj mu to uzasadnić…
Cuddy pokręciła z rezygnacją głową.
– Oboje odkryliśmy, że jesteśmy homoseksualni i zamieniając się ciałami nie czujemy się takimi wyrzutkami społecznymi i w ogóle to ułatwia całą sprawę – zaproponowała.
Wilson parsknął śmiechem.
– On na to nie pójdzie.
– To sam coś wymyśl – oświadczyła naburmuszona.
– Zachowujmy się tak jakbyśmy byli tymi drugimi. W sensie… Staraj się z nim rozmawiać jak ja, a ja jak ty.
Cuddy rzuciła mu krytyczne spojrzenie.
– Doktor Cuddy, czy to nowy stanik?! – wykrzyknęła naśladując głos diagnosty.
– Ee… – Wilson oblał się rumieńcem. – Nie…
Lisa jęknęła.
– Jesteśmy spaleni…

cdn.

Ostatnio zmieniony przez scribo dnia Czw 18:00, 09 Lip 2009, w całości zmieniany 10 razy

_________________
"Może wariaci to tacy ludzie, którzy wszystko widzą tak, jak jest, tylko udało im się znaleźć sposób, żeby z tym żyć."

W. Wharton "Ptasiek"

Wysłany: Nie 19:26, 21 Cze 2009

scribo
Kochanka klawiatury

Dołączył: 25 Lut 2009
Pochwał: 12

Posty: 748