Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Chwila [M]

Strona Główna -> Hameron

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Chwila [M]

Cytat:

Moje kolejne natchnienie, które naszło mnie wczoraj wieczorem. Chyba nie mam na razie siły na kolejnego ficka, więc przedstawiam wam moja miniaturę. zBetowane przez bossską Kalpanę, dzięki której nie będzie was razić w oczy moja nieznajomość języka polskiego.
Z dedykacją dla pauli12145, która niestety wkrótce wyjeżdża i dla wszystkich tych, którzy mają odwagę czytać moje "dzieła".

Chwila
Stała we framudze wejściowych drzwi z kieliszkiem czerwonego wina. Obserwowała go. Jej małżonek ubrany w czarne kąpielowe szorty z uwagą zajmował się grillem. W każdym jego ruchu widziała radość, energię i światło bijącej wewnątrz radości. Był szczęśliwy. Gdy tylko spoglądała na niego, wiedziała, że wybrała właściwie. Tylko on mógł jej zapewnić spokojne życie. Tylko on zrobiłby dla niej wszystko. I czuła się przez to źle. Czuła się przez to cholernie źle. Krzywdziła go. Ale on o tym nie wiedział. Ufał jej bezgranicznie i nie dopuszczał do siebie myśli, że ona wciąż skrycie kocha innego mężczyznę. Nie potrafiła go jednak opuścić. Miała nadzieję, że kiedyś go pokocha i zapomni o swojej miłości. Potrafi się poświęcić. Już kiedyś tak zrobiła. Poświęciła chwile młodości, aby ostatnie chwile umierającej osoby były wspaniałe. Czekało ją cierpienie, ale wytrzyma. Musi.
- Pójdę na pomost, dobrze? – podeszła do niego.
- Coś się stało? – zmartwił się. Jego niebieskie oczy wpatrywały się w nią z bezgraniczną miłością. Dlaczego to właśnie ty zadurzyłeś się we mnie? Mogłeś mieć każdą, a wybrałeś mnie. – myślała. Jasne kosmyki nieśmiało opadały mu na czoło. Promienie słońca oświetlały jego młodzieńczą twarz i lekki zarost.
- Nie. Po prostu muszę pomyśleć – odparła z delikatnym uśmiechem i poszła w kierunku jeziora.
- Kochanie? – zatrzymał ją jeszcze.
- Tak?
- Kocham cię. – powiedział z chłopięcą szczerością i prostotą. Te słowa ją tak cieszyły, a jednocześnie raniły. Nienawidziła się.
***
Usiadła na pomoście. Jej nogi bezwiednie zwisały nad gładką taflą jeziora. Ostrożnie zanurzyła stopy w czystej wodzie. Szum drzew koił jej zszargane nerwy. Myślała o nim. Zmrużyła powieki, dzieląc niewidzialną granicą rzeczywistość od wyobraźni. Powoli zanurzała się w błękicie jego źrenic. Na skórze czuła jego dotyk. Tak bardzo chciała być teraz blisko niego. Woń zniewalającej zmysły wody kolońskiej zawładnęła jej umysłem. W wyobraźni wtulała się w zagięte skrawki jego niebieskiej koszuli. Powoli odgarniał jej włosy. Szeptał słowa, na które czekała każdego dnia, każdej nocy. Złożył nieśmiały pocałunek na jej ramieniu. Poczuła delikatny dreszczyk. Pragnęłaby, by ją dotykał. Chciała mieć tę chwilę na zawsze. Odwróciła się. Spostrzegła smutek na jego twarzy.
- O co chodzi? – spytała z niepokojem.
- Zostaniesz przy nim – powiedział smutno i zatrzymał wzrok na jej ustach.
- Ale on mnie kocha i ja nie mogę… tak po prostu go zostawić – mówiła zaskoczona. Przecież wiedział, że ona tego nie może zrobić.
- Ja też cię kocham. – poczuła słodki pocałunek na swoich ustach - Nie zrobisz tego nawet dla mnie?
- Naprawdę mnie kochasz? Ale przecież nic nie robiłeś, gdy ja ci wyznawałam miłość – nie wierzyła. Tyle razy czekała na jakiś znak od niego.
- To nie takie łatwe jak sądzisz. Ja… się bałem.
- Bałeś się? Czego?
- Zranienia – powiedział w przestrzeń – Wiesz, co przeżyłem. Wiesz, że się nienawidzę i potrafię sprawić, aby inni też mnie nienawidzili.
- Ja zawsze cię kochałam i nikt ani nic tego nie zmieni! – podniosła się z jego kolan.
- Teraz to wiem – mruknął – Ale chyba jest już za późno. Masz męża i nie możemy być razem.
- Ja to wszystko rzucę! I nic nas nie rozdzieli. Nikt nam nie przeszkodzi. Wspólne lata, miesiące, dni, godziny, minuty i sekundy. Już do końca obok siebie. – krzyczała, płacząc.
- Cameron, ten związek nie ma szans! Muszę odejść. – wstał i powoli skierował się do wyjścia.
- Greg, stój! Nie opuszczaj mnie! Zostań! – błagała w rozpaczy. Czuła pustkę i ogarniający ją mrok. Za chwilę znów pogrąży się w samotności.
- Tak trzeba – odpowiedział dobitnie. Podszedł do niej i czule podniósł jej głowę – Pamiętaj, że cię kocham.
Ich wargi połączyły się w namiętnym pocałunku. Nie chciała, aby ta chwila się skończyła. Chwilę potem słyszała oddalające się kroki. Wodziła wzrokiem wokół, ale nie mogła go dojrzeć.
***
I wtedy otworzyła oczy. W kącikach ust poczuła słony smak łez. Podmuch wiatru zwiał opadające na twarz kosmyki włosów. Spojrzała w kierunku zachodzącego słońca. „Pamiętaj, że cię kocham” – powtarzała w myślach.

Ostatnio zmieniony przez hattrick dnia Czw 17:47, 05 Lis 2009, w całości zmieniany 2 razy

Autor postu otrzymał pochwałę.

Wysłany: Pią 14:52, 31 Lip 2009

hattrick
Fikopisarz Miesiąca

Dołączył: 18 Cze 2009
Pochwał: 41

Posty: 9231