Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Afera [ Z ]
Idź do strony 1, 2, 3 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Afera [ Z ]

Nie wiem, co mnie napadło, ale stało się! Nocna wena dopisuje ;) Tekst ma charakter absolutnie żartobliwy, został napisany tej nocy (tj. 1.09.2009) i nie ma absolutnie większego sensu ani logiki. Zobaczcie sami :mrgreen:

Dedykowane nimfce :wink:

- Czy ty to widziałeś? – Przed oczami Chase’a pojawił się plik dokumentów. Młody chirurg uniósł wzrok i spojrzał na mocno zmieszanego Foremana.
- Jeśli to jest to, o czym myślę… - westchnął, biorąc do ręki kartki. Spojrzał na pierwszą i skrzywił się odruchowo. – Tak, to właśnie to. Widziałem.
Foreman zacisnął lekko usta, po czym usiadł obok przyjaciela. Przez moment obaj siedzieli w milczeniu, gapiąc się bezmyślnie w ścianę. Żaden z nich tak naprawdę nie wiedział, co powiedzieć, czy się śmiać, płakać, a może po prostu machnąć ręką. Sytuacja wydawała się absurdalna do granic możliwości, nawet dla nich, którzy po pracy z House’m mieli w tej materii spore doświadczenie.
- Jak Cameron? – spytał w końcu Foreman.
- Trochę zszokowana.
- Nie dziwię się. W końcu to przecież… cała rubryka. A jak Cuddy?
Chase wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Chyba jeszcze nie wie, inaczej biegałaby po całym szpitalu, złorzecząc i wymyślając na House’a.
- Myślisz, że to jego sprawka?
Parsknęli śmiechem. Chase podrapał się po głowie.
- Jest największym podejrzanym. Z drugiej strony… musiałby być naprawdę zboczony, żeby wymyśleć coś takiego.

***

Cameron drżącymi rękami przerzucała kolejne strony, ledwo przebiegając po nich wzrokiem. Tuż obok rozbawiona do granic możliwości Trzynastka obserwowała ją z radosną miną.
- Mój Boże… - Cameron otworzyła ze zdziwienia usta. – To jest… to jest… mój Boże…
- Dlaczego tak cię to zaskakuje? – Trzynastka wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Ty i House… Kiedyś coś iskrzyło, prawda?
Blondynka zaczerwieniła się i wzruszyła ramionami.
- Posłuchaj tylko tego: „…kiedy nachylasz się nade mną i wodzisz ustami po mojej szyi, to tracę oddech i czuję się całkowicie bezwolna…” Albo to: „Przywarł do niej mocniej pogłębiając pocałunek - chciał chociaż raz, chociaż na chwilę zatracić sie w tej pieszczocie, o której marzył od tak dawna.”
- Brzmi jak wyjęte z jakiegoś romansu – skrzywiła się Remy. – Całe szczęście, że mnie tego oszczędzili… Podobno, tu cytuję, ja i Foreman jesteśmy nudni.
- Nudni to lepiej niż niedobrani – burknęła Cameron. – Jedna połowa sądzi, że tak naprawdę wciąż skrycie kocham House’a, a druga, że jesteśmy z Chase’m cukierkowo obrzydliwi.
Przez moment jeszcze cytowały sobie wzajemnie co lepsze fragmenty. Im bardziej zagłębiały się w temat, tym więcej dostrzegały powodów do śmiechu. Pod koniec już prawie nie wytrzymywały i chichotały w najlepsze, ignorując zdziwione spojrzenia pracowników szpitala.
- Jajka! Jajka i koguty! – Cameron ocierała łzy. – Nigdy nie myślałam, że przeczytam coś takiego.
- Jajeczna homofobia! – poprawiła ją usłużnie Remy. – Nie wiem, kim jest ta osobniczka, do której się to odnosi, ale strasznie podoba mi się jej ubranko…

***

Tego dnia Gregory House wstał stanowczo zbyt wcześnie. Co prawda na zegarku widniała już dziesiąta, ale diagnosta bardzo chętnie powylegiwałby się jeszcze trochę w łóżeczku. Noga prawie wcale nie bolała, Kaczuchy jeszcze nie dzwoniły z pretensjami, Cuddy też nie… a, prawda, przecież wyjął kabel z gniazdka i wyłączył komórkę, żeby nikt mu nie przeszkadzał! Z westchnieniem zwlókł się z łóżka i poczłapał do łazienki.
Kiedy już wystarczająco się wyszykował i pozwlekał dla nieprzyzwoitości, wyszedł z domu, kombinując, jaką wymówkę tym razem zaserwować swojej niepokornej szefowej. Parkując na swoim stałym miejscu, już miał w głowie ułożony plan.
Wchodząc do środka, od razu zauważył dziwne poruszenie wśród personelu. Pielęgniarki wyglądały na dziwnie podekscytowane, kilka nawet pokazywało go sobie palcami. Jakaś afera wisiała w powietrzu. Czyżby znowu krążyły niewybredne plotki o nim i o Cuddy? Ale one przecież krążyły cały czas, to nie mogło być to…
Nagle poczuł silną dłoń zaciskającą się na jego kołnierzyku. Następnie jakaś nieznajoma siła zaczęła go wlec w swoją stronę.
- Hola, trochę szacunku dla kaleki! – wykrzyknął z udawanym oburzeniem. Obejrzał się przez ramię i zobaczył rozjuszonego Wilsona. Dla żartu pacnął go laską po kolanach, ale to nic nie dało. Wilson zatrzymał się dopiero przy windach.
- Dlaczego nocami nie jesteś taki drapieżny? – House zamrugał zalotnie.
- To nie jest śmieszne, House. – Wilson pokręcił głową.
Drzwi windy otworzyły się. Wilson wepchnął House’a do środka i sam wszedł za nim. Chwilę po tym, jak ruszyli, nacisnął przycisk „stop”.
- Okej, masz rację, to przestaje być śmieszne. Chociaż, ostatnie badania dowodzą, że seks w windzie…
- Zamknij się i przeczytaj to! – House z zaskoczoną miną przyjął podetknięte mu pod nos kartki. Najpierw czytał ze zmarszczonym czołem, po chwili jednak uśmiechnął się jednym kącikiem ust. Wilson odblokował windę i kiedy dojechali na swoje piętro, House szczerzył się już od ucha do ucha.
- To jest genialne! – wykrzyknął z uniesieniem. – Muszę to zobaczyć na żywo!
I zanim Wilson zdołał go powstrzymać, pognał do swojego gabinetu z zamiarem jak najszybszego włączenia komputera.

***

W okolicach popołudnia szpital uspokoił się. Wszyscy oswoili się z tym nieoczekiwanym splotem wydarzeń i nikt już się tym nie przejmował. Co najwyżej padały jakieś śmieszne cytaty lub ktoś żartował, że „już lunch, czas na polowanie”. Główni bohaterowie afery wciąż przewracali na to oczami, ale także uśmiechali się pod nosami, traktując to jako dobry żart. Największą uciechę miał podobno sam House, który zamknął się w swoim gabinecie i nie ruszał się sprzed komputera.
Najbardziej zaskakiwała reakcja administratorki szpitala, Lisy Cuddy. Pani dziekan w żaden sposób nie zareagowała, ba, nie dała po sobie poznać, że zrobiło to na niej jakiekolwiek wrażenie. Jak gdyby nigdy nic zajmowała się swoimi sprawami.
Dlatego też każdy zareagował zdziwieniem, kiedy nagle z gabinetu Cuddy dobiegł donośny pisk i zaraz potem okrzyk:
- HOUSE!

***

- Co to ma być?!
House spojrzał na Cuddy, potem na ekran monitora, jeszcze raz na Cuddy, na plik rzuconych przez nią kartek i znów na Cuddy.
- Oni są tam strasznie pro-rodzinni, zauważyłaś? Każdy ma brata, siostrę, a niektórzy nawet i więcej! Poczułem się przez to taki niedopieszczony…
- Oni? ONI? Czy ty sobie myślisz, że uwierzę, że to wszystko…
- …jest prawdziwe? – dokończył za nią rozbawiony House. – Byłoby miło. Musiałbym być chory psychicznie i naprawdę niewyżyty, żeby stworzyć takie coś zupełnie sam. Choć, gdyby założyć, że moi lokaje mi pomogli…
Cuddy otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła. Stała tak, nie wiedząc co powiedzieć. W końcu przysunęła sobie krzesło i usiadła obok House’a. Spojrzała na monitor i pokręciła głową.
- To jest niesamowite… - wymruczała. – Naprawdę, szczerze ich podziwiam…
- Podobno jest tego więcej, ale to jest najlepsze – zauważył diagnosta, również pogrążając się w lekturze.
- Myślisz, że moglibyśmy do nich napisać? Tylko co…
- Moglibyśmy spytać, czy leci z nimi instrukcja obsługi…
- House!
Trzepnęła go lekko w ramię, ale nie była w stanie ukryć gwałtownego rumieńca.
- To jeszcze nic, nie wiem, czy widziałaś to! – House przez moment szukał odpowiedniego działu. Wreszcie znalazł i z triumfalną miną pokazał szefowej.
- Przestań! Cały szpital o tym plotkuje! – Cuddy zarumieniła się jeszcze bardziej. Odwróciła głowę i odetchnęła głęboko. Nagle zauważyła rozbawione Kaczuszki siedzące w sąsiednim pomieszczeniu. Posłała im surowe spojrzenie i ponownie zwróciła się w stronę House’a. – A zresztą… nie będę się przejmować, co tam o mnie wypisuje jakaś surykatka.
- Za to jaka mądra surykatka! – odparł z podziwem House. – Razem z tą dziką świnią, całkiem niezła parka.
- No tak, to przecież małże…
Nie zdawali sobie sprawy, że już od dłuższej chwili są obserwowani. Rozbawionym Kaczuszkom zaczął towarzyszyć równie rozbawiony Wilson, a w korytarzu co chwila ktoś przystawał i spoglądał zaciekawiony na tę niecodzienną parkę.
- O, a to wszystko tego wina! – Cuddy dorwała się do myszki i kliknęła w odpowiedni profil. – Nie wiem, kim jest ten Arkadiusz, ale powinni dać mu Nagrodę Nobla.
- A byłem pewien, że ma na imię Zygfryd… O, a ja najbardziej lubię tę, bo ona najbardziej lubi mnie!
- Nimfka? Bardzo ładny nick. A ten… wygląda na niezłego lubieżnika.
- Masz lubieżny rentgen w oczach, Cuddy? – spytał z błyskiem w oku House, przysuwając się bliżej. – Po czym to poznajesz? Co widzisz, patrząc na mnie?
- Odsuń się, House! – odparowała szybko Lisa, sama odsuwając się na bezpieczną odległość. – Nie wiem, to chyba przez tego Garfielda w awatarze.
- Swój człowiek! Wygląda na równego gościa. O, a ten podszywa się pode mnie! I ten też! I ten… Hm… Nie wiedziałem, że można wymyślić tak wiele wariacji z moim nazwiskiem! Najbardziej podoba mi się „House4ever”.
- A mnie ten „hopsahopsa”.
- Co powiesz na Huddy Lover?
Cuddy nic nie odpowiedziała. Spojrzała na Grega spod oka i zacisnęła zęby.
- Założę się, że przeczytałeś wszystkie te zbereźne fan ficki…
- Zbadałem również dogłębnie istotę HuSu i HuKu!
- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele, House! – warknęła, ale z mniejszą niż zwykle zaciętością. – Oni naprawdę myślą, że my… że my moglibyśmy… - wyjąkała.
- Oczywiście, że moglibyśmy.
Po tym stwierdzeniu w gabinecie zapadła cisza. Cuddy nie śmiała podnieść wzroku znad swoich rąk. Nie wiedziała, czy House oczekuje od niej jakiejś odpowiedzi, nie wiedziała, czy ci stojący na korytarzu mają świadomość, co się teraz między nimi rozgrywa. Nie czuła na sobie jego spojrzenia.
Wreszcie nieśmiało podniosła głowę i napotkała bystre spojrzenie niebieskich oczu. Na moment straciła dech.
- Spójrz na tę dobrą, miłą Ann. Zwariowaną Matrixę. Zbereźną surykatkę. Na Sarusię, Żanetę, Marguerite i na całą resztę. Oni wszyscy nam kibicują. Nie możesz ich zawieść!
Znowu sobie żartował. Cuddy poczuła w środku ukłucie rozczarowania. Przez moment naprawdę myślała, że tym razem…
- W porządku, koniec tych żartów. – Podniosła się z krzesła i już miała odejść, kiedy złapał ją za rękę.
- Hola, nie tak szybko! Mówiłem poważnie.
Odwróciła się szybko, próbując zignorować szybsze bicie serca. Tak bardzo chciała, żeby skończył tę grę, żeby wreszcie powiedział, co mu chodzi po głowie.
- Jest tu coś jeszcze, coś, co z zaskoczeniem odkryłem – powiedział w końcu, lekko zamyślony, jak zawsze, kiedy coś mu chodziło po głowie.
- Że jeśli kiedykolwiek będziesz miał dziecko, to nazwiesz je Lupus albo Amyloidoza? – wtrąciła z szyderczą kpiną. Zaraz jednak sama siebie zganiła. House nie zwrócił na to uwagi.
Po raz pierwszy od dłuższego czasu zauważyła na jego twarzy zmieszanie. Spojrzał na nią, a następnie odwrócił wzrok, krążył nim na boki, ale nie mógł długo go nigdzie utrzymać. Wreszcie zatrzymał go na monitorze; Cuddy też tam spojrzała i zobaczyła: ich wspólne zdjęcie. Oczywiście to był fotomontaż, ale… Poczuła, jak coś skręca jej się w żołądku.
- Pomyślałem, że moglibyśmy…
- Moglibyśmy co? – spytała, zanim mogła się powstrzymać.
- Wiesz, co! – syknął odrobinę nieprzyjemnie.
Wstrzymała oddech.
A potem, niezwykle wolno, dotknęła jego dłoni. Splotła jego palce ze swoimi.
Sama nie wiedziała, skąd się w niej bierze ta odwaga. Może stąd, że nie miała już siły dłużej czekać, a cała ta sytuacja uświadomiła jej, że rzeczywiście mogliby.Dlatego podeszła bliżej, o wiele bliżej niż kiedykolwiek, tak blisko, że jej usta prawie stykały się z jego.
- Co ty robisz, Cuddy…? – spytał cicho, wreszcie patrząc jej w oczy.
- Może i ty powinieneś się zarejestrować na tym forum?
- Już tam jestem. Nie widziałaś? Doctor Evil. Nazywam się Gorm, mam tajny plan przejęcia świata i takie tam.
Roześmiała się.
- Czyli ja jestem Biolkuleczką?
- Och, twój tyłek definitywnie przypomina dorodną kulkę.
Tym razem roześmiali się oboje.

Ostatnio zmieniony przez Shitzune dnia Nie 17:01, 10 Sty 2010, w całości zmieniany 3 razy

Autor postu otrzymał pochwałę.

_________________

In 30 years, kids as young as 6 or 7 will be sitting in classrooms hearing that women didn’t always have the rights to their own bodies and how boys couldn’t marry boys and girls couldn’t marry girls and they’re going to be as confused and disturbed as when we first learned about slavery and Black Codes.

Wysłany: Wto 3:05, 01 Wrz 2009

Shitzune
Katalizator Zbereźności

Dołączył: 07 Kwi 2009
Pochwał: 47

Posty: 10576

Miasto: Graffignano