Dr House - House M.D. :: Zobacz temat - Nie całkiem moralna propozycja [Z]

Nie całkiem moralna propozycja [Z]
Idź do strony 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Nie całkiem moralna propozycja [Z]

Dawno mnie tu nie było z moimi tForkami, ale mam nadzieję, że nie wyszłam z wprawy... cześc dedykowana greg_lover, za przemiłą rozmowę i za "nieinwazyjny seks"

Cześć 1

Od dobrych kilku minut wpatrywał się w jej pośladki. Pośladki jak pośladki – jako standardowe wyposażenie pięćdziesięciu procent populacji, już dawno powinny przestać wywierać na nim jakiekolwiek wrażenie. I w zasadzie tak było. Niby nic specjalnego. Po prostu lubił patrzeć na ich kształt, doskonale widoczny pod dopasowanymi spódnicami. Wiedział, że były jędrne i gładkie. W tej kwestii wyrobił sobie zmysł Clarka Kenta, który po zdjęciu okularów, potrafił przeniknąć materię. A on wpatrując się w nie codziennie od kilku lat, niemal czuł ich dotyk pod dłonią. Co tu dużo mówić. One po prostu były doskonałe. Tak samo jak jej piersi… tak… piersi to już inna para kaloszy…

- House!

Wrzask administratorki przywołał go do rzeczywistości. Wściekłe spojrzenie stalowoszarych oczu, wbite w niego jak dwa osikowe kołki w wampira, nie wróżyło nic dobrego.

- Słucham, doktor Cuddy? – Przyłapany na gorącym uczynku, zrobił minę niewiniątka.

- Przestaniesz się gapić na mój tyłek, czy mam ci zrobić jego fototapetę w pokoju? – zapytała z przekąsem.

- Poprosiłbym o opcje numer dwa, ale wtedy bałbym się, że Trzynastka zerwie z Foremanem – rzucił na odchodnym i zniknął za drzwiami windy, nie czekając na dalszą część tyrady.

Jak on ja denerwował! Zawsze wiedziała, kiedy ją obserwuje. Najczęściej były to momenty takie jak teraz – kiedy była czymś zajęta i nie mogła oderwać się od pracy. Przewiercał ją tymi swoimi wyłupiastymi, niebieskimi ślepiami, tak, że aż ciarki przechodziły jej po plecach. Zazwyczaj po chwili po prostu odwracał wzrok. Czasem udawało mu się go przyłapać. Widziała w jego oczach mieszaninę pożądania i czegoś jeszcze. Czegoś, czego jeszcze nie potrafiła nazwać.

Nie lubiła tych jego spojrzeń. Sprawiały, że czuła się naga i bezbronna pod jego wzrokiem. Bała się emocji, które w niej wywoływały - pragnienie, żeby jego dłonie błądziły wszędzie tam, gdzie wcześniej podążało spojrzenie. I strach przed własnymi pragnieniami. Nie rozumiała go. Tyle razy ją zranił. Odrzucił ją, kiedy otworzyła się przed nim. A teraz!? A teraz bezwstydnie rozbiera ja wzrokiem?!

***

House był zły. Na siebie. Na nią. Na cały świat.

Nie potrafił z tym walczyć i nie potrafił nic z tym zrobić. Ta Jędza wlazła do jego głowy i tkwiła tam jak zadra pod paznokciem. Kiedy szedł na stołówke, zawsze podążał okrężną drogą – byle przejść koło jej gabinetu. Kiedy zajmował się pacjentem, podświadomie szukał w głowie przyzczyn, dla których mógłby pójść do jej gabinetu i kłócić się z nią – taka forma nieinwazyjnego seksu, który dawał mu nadzwyczaj wiele satysfakcji. Była w jego myślach i przed jego oczami – fakt ten nie podlegał dyskusji już nawet dla niego. Problemem było jedynie to, jak się jej pozbyć – raz na zawsze uwolnić od obsesji jaką się dla niego stała, odkąd ją pocałował.

- Idziesz na lunch? – Głos przyjaciela dotarł do niego jakby z zaświatów. Ostatanio coraz cześciej chodził zamyślony i oderwany od rzeczywistości… wszystko przez nią…

- House! Idziesz na lunch?! – powtórzył przyjaciel nieco głośniej, nie doczekawszy się odpowiedzi.

Diagnosta spojrzał na Wilsona z roztargnieniem i już miał się odezwać, kiedy przez myśl, przeszedł mu lotem błyskawicy pewien pomysł. No oczywiście! Wilson nudził się kobietami, jak tylko zaciągnął je do łóżka! Pozostawiając onkologa bez odpowiedzi, rzucił się do windy, aby jak najszybciej zakończyć tą durną fascynację!

***

Kiedy zauważyła go wychodzącego z windy, wiedziała już, że coś jest nie tak. Uśmiechał się tajemniczo, przedzierając przez zatłoczony korytarz w stronę jej gabinetu. Jakis kolejny zwariowany pomysł… Ignorując protesty jej asystentki otworzył drzwi i podszedł do jej biurka opierając się o nie rękami tak, że ich oczy spotkały się na jednej wysokości.

- Chcesz mieć święty spokój ode mnie? – zapytał bez ceregieli.

- Zawarłabym pakt z samym diabłem za taka możliwość – powiedziała bez zastanowienia, przyjmując wyzwanie.

- To prześpij się ze mną – rzucił wesoło i obdarzył ją wesołym uśmiechem.

Ostatnio zmieniony przez T. dnia Pon 18:43, 26 Paź 2009, w całości zmieniany 9 razy

_________________

Wysłany: Pon 10:41, 31 Sie 2009

T.
Mecenas Timon

Dołączył: 19 Gru 2008
Pochwał: 37

Posty: 2458