Dr House - House M.D. :: Zobacz temat - Bajka na dobranoc 19: Rozmowy o śmierci

Bajka na dobranoc 19: Rozmowy o śmierci
Idź do strony 1, 2 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Bajka na dobranoc 19: Rozmowy o śmierci

Czasem lubie zamknąć oczy i przenieść się do mego własnego cichego świata, w którym ja i moje myśli siadamy przy kieliszku dobrego wina i wsparte ramię w ramię wpatrujemy się w przetaczające się pod powiekami obrazy. Czuje wtedy jak moje ciało odpręża się, napięte mięśnie rozluźniają, zmęczenie ustępuje. Dzisiaj widziałam tylko śmierć.

Usiadła obok mnie na kamiennych schodach i spoglądała pustką ziejącą z oczodołów. Jej zimny oddech, czułam na ramionach, przysłoniętych szczelnie wełnianym kocem. Przy niej czułam się naga. Byłyśmy tylko ja i ona. I tysiąc pytań, cisnących się na usta. Jeszcze nigdy świadomość jej istnienia i przerażającej bliskości, nie była dla mnie tak wyraźna. Tak namacalna. Ja i ona. I noc.

W końcu, po niekończących się minutach ciężkiego milczenia, spojrzałam na nią i cicho, cedząc przez zaciśnięte zęby każdą litere, zapytałam;

- Dlaczego?!

Czekałam. Ale nie stało się nic. Nie padła odpowiedź. Nie zatrzymał się czas, a ziemia nie przerwała swojej uporczywej gonitwy wokół własnej osi. Tylko para nocnych ciem, zafurkotała białymi skrzydłami nad ogrodową świetlówką, nieświadoma niczego. Bo przecież nie stało się nic.

Tylko Kutner nie żył.

On, ja, ktokolwiek… Codziennie, nie przerwanie, od tysięcy lat, wpisani w cykl życia i śmierci - jesteśmy. A potem, nas nie ma. I tak naprawdę nic się nie zmienia. Nawet gdy nam lekarzom zdaje się, że potrafimy tak wiele. Gdy po raz kolejny wygrywamy wyścig z nieprzeniknioną naturą, to tylko pozór. To tylko zwodnicza namiastka władzy nad śmiercią, która i tak przychodzi jak chce i dzieli jak chce. Równo i bez taryfy ulgowej. Bez koneksji i bez znajomości, obraca w proch i niweczy, jedną ziemią przykrywając jak kołdrą.

Łzy leciały cichutko. A ja nieświadoma ich obecności napawałam się zapachem świeżej trawy. Zapachem kwitnącego bzu, przesyconego wilgocią nocnego powietrza i maja. Złą porę wybrał sobie na umieranie. Kiedy wszystko wokół chce żyć, jakże trudno musiało być pociągnąć za spust. Tak bezmyślnie, tak żałośnie, tak bez sensu. Po prostu przekreślić wszystko i wszystko odrzucić. Całe swoje zycie w jednej sekundzie sprowadzić do jednej brunatno - czerwonej plamy na podłodze. Tak absurdalnie…

Usłyszałam kroki. Ciężki i powolny odgłos niósł się z kierunku mojego domu. Był coraz bliżej. Chyba powinnam się wystraszyć, ale najwyraźniej nie miałam na to siły. Potem zobaczyłam sylwetkę. Lekko przygarbioną, jakby zgaszoną, chowającą się w cieniu drzwi wyjściowych na taras. Dobrze wiedziałam kim jest mój gość, zanim jeszcze wyłonił się z mroku i usiadł koło mnie tam, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała Śmierć. Milczał. Spodem otwartej dłoni gładził krótko przystrzyżoną trawę, z zaskakującą czułością. Czy tak dotykał swoich kobiet? – pytanie przebiegło mi przez myśl i uciekło równie szybko jak się pojawiło. Już dawno nauczyłam się, że nie należy takich myśli łapać, bo schowane głęboko w sercu tlą się boleśnie. Już dawno nauczyłam się kochać go po cichu.

- Pukałem, ale nie otwierałaś. –Powiedział w końcu, jakby to jedno zdanie tłumaczyło jego wtargniecie do mojego domu. Może to przyzwyczajenie, a może po prostu ciche przyzwolenie, kazało mi akceptować takie zachowanie. Miłość wypacza granice tolerancji do niewyobrażalnych rozmiarów. I nawet świadomość tego nie sprawiała, że potrafiłam cokolwiek z tym zrobić.

- Może po prostu nie chciałam z nikim rozmawiać – skłamałam. Nawet nie słyszałam jego pukania. Kłamałam zawsze kiedy nie chciałam, żeby wiedział, jak bardzo potrzebowałam jego bliskości.

- Możemy milczeć –powiedział i wrócił do swojej zabawy źdźbłami trawy.

- Możemy – odpowiedziałam cicho. Nie chciałam żeby tu był. A może chciałam? Nie wiem. Potrzebowałam go. Lgnęłam do niego. Martwiłam się o niego i bałam. Ale jednocześnie czułam się naga pod jego spojrzeniem. Bałam się, że on zobaczy wszystkie moje uczucia jak na dłoni. Że odczyta każde moje spojrzenie, a potem wyrwie je i zgniecie jak źdźbło trawy, które właśnie trzymał między palcami. Śmierć i Miłość wydawały mi się w tej chwili niepokojąco bliskie sobie. Niby nic się nie zmienia. A przecież zmienia się wszystko.

- Czy uważasz, że straciłem… czy uważasz… że… powinienem był to przewidzieć? –W końcu padło pytanie, z którym tu przyszedł. Zawisło nad nami i przygniotło swoim ciężarem.

- Nawet gdy coś wiesz, czasem nie możesz temu zapobiec. Czasem po prostu musi tak być. –Powiedziałam po chwili namysłu. Tak właśnie było z moja miłością do ciebie –chciałam dodać, ale ugryzłam się w język. Wiedziałam, że będzie bolało, ale nic nie mogłam zrobić.

- Tak nie musiało być. Gdybym coś zauważył…cokolwiek… -Wyczułam jak narasta w nim gniew i żal. Głos mu drżał, a przełykana nerwowo ślina hamowała napływające do oczu łzy.

- Nie wszystko ma sens. Czasem go po prostu nie ma. Jakkolwiek byś się nie starał.

Nic nie odpowiedział. Powoli się uspokajał. Dłoń zaciśnięta w pieść otworzyła się powoli, pozwalając napłynąć krwi do zaciśniętych knykci. Potem, ku mojemu zaskoczeniu, poczułam ta dłoń na swojej. Przyjemne ciepło rozlało się po całym ciele, a serce podskoczyło do gardła. Musiał poczuć jak zadrżałam, bo zapytał z nieskrywana troska w głosie;

- Zimno ci?

- Nie. Tak jest dobrze –odpowiedziałam, bojąc się, że cofnie dłoń. Ale nie zrobił tego. Delikatnie gładził kciukiem skórę, która paliła żywym ogniem. Tak długo czekałam na taki gest. Zaskoczona spojrzałam w jego oczy. Wyczytałam w nich wszystko. Jakby był nagi. I już wiedziałam.

Ale przecież naprawdę nie stało się nic. I nie stanie się nic aż do końca.

Wody nie ugaszą jej, nie da zdławić się przez wiatr,
Rzeki nie zatopią jej, a jej żar, to ognia żar.
Jak śmierć jest miłość, tak potężna jest,
Jak śmierć jest miłość potężniejsza jest!

Ostatnio zmieniony przez T. dnia Czw 16:30, 09 Kwi 2009, w całości zmieniany 1 raz

_________________

Wysłany: Czw 15:59, 09 Kwi 2009

T.
Mecenas Timon

Dołączył: 19 Gru 2008
Pochwał: 37

Posty: 2458