Dr House - House M.D. :: Zobacz temat

Walcząc [10/10] [Z]
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Dziękuję za wasze komentarze.
Na wszystkie pytania pojawią sie odpowiedzi, ale... Jeszcze nie teraz :D Ta część jaest taka... Taka jeszcze bardziej wszystko plącząca, chgociaż nie aż tak... A zreszta sami zobaczycie :D
A ojcem jest Mike! Zaznaczam, żeby nie było żadnych domysłów. Mały Greg nie jest synkiem dużego Grega. O.

Odc. 6

Zabrakło mu słów. Najzwyczajniej w świecie zabrakło mu słów. Wszystkie uleciały z niego jak powietrze z przekłutego balona. Wie… Ale jak to wie? Jak może wiedzieć i być tak spokojna, nieporuszona?
Nie myślał logicznie – o tym, że wściekanie się nic nie pomoże, że jest chora i on tego nie zmieni. Nie w tym przypadku.
Stał tam, a cisza się przeciągała. Patrzyła na niego bez słowa, nie zamierzając mu niczego ułatwiać. Jej twarz była nieporuszona, jakby wyrzeźbiona z marmuru. Utrzymana w stanie całkowitej bierności, neutralności, obojętności. Jak gdyby nic się nie liczyło.
Chciał spytać jak, dlaczego? Nie mógł. Opuścił głowę, nadal utrzymując kontakt wzrokowy. Pokręciła laską w miejscu. Napięcie zaczęło rosnąć, gęstnieć, elektryzować się. To była jedna z tych sytuacji, które przerastają ich uczestników. Czuli się jak aktorzy, którzy dostali zbyt długą rolę i zapomnieli tekstu. Nigdzie nie było suflera.
Szybkim ruchem obrócił się i wyszedł. Bo z tysięcy wyjść ucieczka jest zawsze tym najprostszym.

*
Greg. Tak, to jest to. Musi myśleć o Gregu. Musi myśleć o jego chorobie, o tym jak ją zdiagnozować i jak wyleczyć. Tylko, że wyczerpali już wszystkie opcje. Albo była to jedna z tych rzeczy, które już sprawdzali, albo coś całkiem nowego. Musiał wiedzieć czego ma szukać!
Przeklął w myślach drzwi, które nie chciały trzasnąć. Z rozmachem domknął je laską, wywołując jedynie cichutki odgłos. Czuł na sobie spojrzenia współpracowników. Odwrócił się do nich, gotów wrzeszczeć, wyzywać, niszczyć wszystko wokół. Siedzieli tam, gdzie zwykle, każde na swoim miejscu. Patrzyli na niego wyczekująco, ale w ich spojrzeniach było coś jeszcze… Coś, na co wcześniej nie zwracał uwagi. Nie, nie szacunek – szanowali go wszyscy. To było coś innego. Sympatia, troska? Nie wiedział. Ale te spojrzenia sprawiły, że złość z niego wyparowała. Co dałoby mu wrzeszczenie na nich? Kolejnych bliskich ludzi, których by stracił?
– To smutne – powiedział cicho Clint. House nie wiedział co zrobiło na nim większe wrażenie: że powiedział to Clint, czy to, że nie było to banalne i irytujące „przykro mi”.
Tylko skinął głową. Meg przyglądała mu się uważnie – wiedział, że właśni go analizuje. I po raz pierwszy nie obchodziło go, do jakich wniosków doszła.
– To nie koniec świata – powiedziała tylko. Miał ochotę zaśmiać się histerycznie. A jednak go obchodziło – bo znowu trafiła w samo sedno. Tylko, że ona już chyba nie miał świata, który mógłby się skończyć.
– Ona nie jest jedyna – powiedziała cicho Alice, mrużąc delikatnie oczy – wiedział, że oznaczało to, że jej wypowiedź miała dwa znaczenia. Mógł wybrać sobie to, które poprawiłoby jego nastrój. Tylko, że w tej chwili nie był pewien: z jednej strony przecież wiedział, ze wiele osób ma HIV i normalnie żyje. Z drugiej zaś stwierdzenie Alice było fałszywe – dotarło do niego, że ona była jedyna. Jedyna, która mogła z nim wytrzymać, jedyna, z którą mógł wytrzymać on. Jedyna w swoim rodzaju. Jedyna w ogóle. Dla niego. Szkoda tylko, że otarło to o niego dopiero po tym, jak poznał łatwość, z którą może ją stracić – czy przez wyjazd, czy przez chorobę. Wiedział, ż nie myśli racjonalnie – ale kto powiedział, że miłość jest racjonalna?
– Diagnozy – powiedział.
Alice westchnęła.
– Nie mam pojęcia szefie. Mogę mu zrobić toksykologię, ale wątpię, żeby czterolatek dawał sobie w żyłę.
– Zrób – zgodził się House. – Teraz już nic mnie nie zdziwi.
Rudowłosa jednak nie wstała. Dalej siedziała i czekała na rozwój wypadków. Nie zwrócił na to uwagi i spojrzał na Meg i Clinta.
– Jakieś pomysły?
– Sprawdzę czy w Michigan nie było ostatnio jakichś epidemii – zaproponowała Meg.
– Sprawdź.
– Neurologia – rzucił Clint, chociaż nic na to nie wskazywało.
– Dobra.
Patrzył na nich, a oni na niego. Nie ruszali się z miejsc.
– Na co czekacie? – spytał, lekko zirytowany.
Rzucili sobie znaczące spojrzenia.
– Trzymaj się szefie – powiedziała w końcu Alice i całą trójką opuścili pokój.
House ukrył twarz w dłoniach. Cały świat postanowił obrócić się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Były mąż Cuddy naskakuje na niego chcąc, żeby trzymał się od niej z daleka. Cuddy ma wspaniałego synka, którego polubił. Cuddy ma HIV. Cuddy, która jest jego Cuddy, a jednocześnie kimś zupełnie innym. Nienawidził takich chwil.

*
Wyszła do łazienki. Obserwował ją zza rogu, a kiedy przeszła dalej, wkroczył do sali Grega. Jeszcze nie był gotowy na rozmowę z nią.
Chłopiec podniósł wzrok znad prześcieradła, w które się wpatrywał.
– Cześć – uśmiechnął się maluch.
– Cześć – odpowiedział House. – Przyniosłem ci nową grę.
– Super – ucieszył się blondyn.
Podawał mu ją, kiedy nagle się zatrzymał.
– Co jest? – spytał dzieciak.
– Możemy pogadać?
– Jasne – zgodził się.
House usiadł obok niego i oparł brodę na lasce. Świdrował chłopca wzrokiem. Kilka spraw nie dawało mu spokoju.
– Wiesz, że możesz umrzeć.
Blondyn przekrzywił głowę obok.
– Wszyscy umierają.
– Tak. Kiedyś. W przyszłości, jakimś nieokreślonym punkcie czasu. Ale ty możesz umrzeć całkiem niedługo.
– Powinienem płakać? – spytał zaskoczony chłopiec.
– Okazać, że rozumiesz, że się boisz.
– Nie boję się – zaprzeczył chłopiec.
House nie rozumiał. Przecież to był tylko dzieciak – jeszcze nie rozumiał co to śmierć.
– Dlaczego?
– Po co? To nie ma znaczenia. Śmierć i tak przyjdzie. Wolę myśleć o tym jako o czymś nieuniknionym, zwykłym.
– Nie obchodzi cię że umierasz? Sądzisz, że to może się stać tu i teraz?
– Oczywiście, że nie – zaprzeczył Greg. – To jest tak jak w tej grze. Walczymy z tymi złymi. Każdy z czymś walczy. Albo z życiem, albo ze śmiercią.
Diagnosta spojrzał na chłopczyka. Mówił zbyt dorośle. Ale może właśnie tak działa śmierć? Sprawia, że ci, którzy nie będą mieli szansy dożyć późnych lat, dorastają zbyt szybko? Naciskają guzik na video i przewijają życie, dorosłość w przód?
– Z życiem walczą ci, którzy jeszcze nie zauważyli, że ich prawdziwym wrogiem jest śmierć, bo ona to życie po prostu kończy. I wtedy ich walka nie ma znaczenia – powiedział w przypływie natchnienia House.
Greg uśmiechnął się.
– Więc też rozumiesz.
Tak. Rozumiał. Przy okazji pojął też kilka innych rzeczy.
– To co, gramy? – spytał House, chcąc odgonić ponure myśli. Przecież chłopak wcale nie musiał umierać. Mógł jeszcze odzyskać utracone dzieciństwo, utracony odcinek życia. I on tego dopilnuje.
– Pewnie – ucieszył się chłopiec.
Włączyli PSP, gotowi spędzić szczęśliwe popołudnie. Diagnosta przymknął oczy, a obraz delikatnie się rozmazał. Czekał, aż gra się załaduje.
Dobiegł go dogłos kaszlu – nic dziwnego, w końcu Greg był chory. Jedynym, co go zdziwiło, były czerwone plamki na białym ekranie. Otworzył szeroko oczy, a obraz się wyostrzył. Czerwone plamki okazały się być kropelkami. Kilka z nich wsiąkało już w białą powierzchnię prześcieradła. Mały kaszlał krwią.
W jego głowie coś zaskoczyło, jakby jakaś zapadka znalazła się na swoim miejscu. Potrzebował tylko dowodu. I jeszcze kilku informacji.
– A właściwie, to skąd ty się tam wziąłeś wczoraj wieczorem? Czemu nie spałeś? Przecież nie rozmawialiśmy tak głośno, żeby cię obudzić.
Chłopiec zarumienił się delikatnie.
– Od jakiegoś czasu nie mogę spać – wyznał cicho.
Wszystko pasowało. Wszystko.
– Byłeś ostatnio w Arizonie?
– Nie – rozległ się głos przy drzwiach. Cuddy własnie wróciła.
– Byłem – odezwał się cicho Greg.
Trudno powiedzieć kto był bardziej zaskoczony – House czy Cuddy.
– Z tatą – dodał.
Lisa zmarszczyła brwi.
– Przecież Mike mieszka w Michigan, tak jak my.
– Dostał zlecenie i pojechaliśmy tam na jeden dzień, ale prosił, żebym ci nie mówił, bo byłabyś zła – powiedział cichutko Greg.
– Zła? – spytał z głosem przepełnionym taką dziwną boleścią… – Jak mogłabym być na ciebie zła?
House nie mógł nie zarejestrować tej miękkości w jej głosie, gdy mówiła do chłopca. Przestał słuchać. Szybko pobrał krew Grega.
– Muszę to jeszcze sprawdzić – pomachał fiolką – ale już przysyłam Meg z antybiotykiem. Wygrywasz w tej walce mały – powiedział House, niemal wesoło. Cuddy wyłowiła w jego głosie ulgę. Zaczęła się zastanawiać, czy to, co zrobiła, naprawdę było potrzebne… – i czy House jej wybaczy, kiedy się dowie? Chyba powinna powiedzieć Wilsonowi. Albo tamtej, no, Alice. A może Flintowi? Wyglądał na takiego, co nie wygada – właściwie wydawał się w ogólnie nie mówić zbyt dużo. A może Meg? No, ale najpierw…
– Co mu jest?
– Choroba legionistów – odparł wesoło House i wyszedł. Czuł, że przynajmniej tyle mógł dla niej zrobić – wyleczyć jej synka Nie miał pojęcia, że jeszcze za wcześnie na świętowanie. Że to jeszcze nie koniec.

cdn.

Autor postu otrzymał pochwałę.

_________________
"Może wariaci to tacy ludzie, którzy wszystko widzą tak, jak jest, tylko udało im się znaleźć sposób, żeby z tym żyć."

W. Wharton "Ptasiek"

Wysłany: Wto 20:08, 12 Maj 2009

scribo
Kochanka klawiatury

Dołączył: 25 Lut 2009
Pochwał: 12

Posty: 748